Bezdech senny to zaburzenie oddychania, które może poważnie wpływać na zdrowie i jakość życia. Często pozostaje niezdiagnozowany przez długi czas, ponieważ objawy pojawiają się głównie w nocy i nie zawsze są zauważalne dla samego pacjenta. Nieleczony bezdech może prowadzić do wielu powikłań, dlatego warto wiedzieć, jak go rozpoznać i kiedy zgłosić się do specjalisty, np. laryngologa.
Bezdech senny to zespół zaburzeń oddychania, polegający na powtarzających się epizodach zatrzymania (bezdechów) lub spłycenia (hipowentylacji) oddechu podczas snu. Najczęściej występuje tzw. obturacyjny bezdech senny (OBS), który wiąże się z częściowym lub całkowitym zamknięciem górnych dróg oddechowych na poziomie gardła.
Podczas epizodu bezdechu mózg rejestruje brak tlenu i chwilowo wybudza organizm, co skutkuje fragmentacją snu. Choć pacjent często nie pamięta tych wybudzeń, ich konsekwencje są odczuwalne w ciągu dnia.
Nieleczony bezdech senny może prowadzić do:
Rozpoznanie bezdechu sennego nie zawsze jest proste, szczególnie jeśli pacjent śpi sam i nie ma świadomości swoich nocnych objawów. Najczęstsze symptomy, które mogą sugerować problem, to:
W nocy:
W ciągu dnia:
Jeśli objawy te są obecne i utrzymują się przez dłuższy czas, warto skonsultować się z lekarzem – najlepiej laryngologiem lub specjalistą medycyny snu.
Diagnostyka bezdechu sennego rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu medycznego i oceny budowy górnych dróg oddechowych. Laryngolog może wykonać badanie endoskopowe, ocenić stan migdałków, języczka, języka i przegrody nosowej.
W przypadku podejrzenia bezdechu sennego kluczowym badaniem jest polisomnografia, czyli całonocne monitorowanie snu, obejmujące:
Alternatywą może być badanie poligraficzne, które wykonuje się w warunkach domowych – choć mniej dokładne, często wystarcza do rozpoznania bezdechu o umiarkowanym nasileniu.
Wybór metody leczenia zależy od stopnia zaawansowania bezdechu, jego przyczyny oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Do najczęściej stosowanych rozwiązań należą:
W niektórych przypadkach konieczne może być leczenie interdyscyplinarne – z udziałem laryngologa, pulmonologa, neurologa i dietetyka.
